Ebû Zer -radıyallahu anh-’ın bildirdiğine göre, Allah Rasûlü -sallâllahu aleyhi ve sellem-, bir gece namaz kılıp Mâide Sûresi’nin yukarıda geçen 118. âyet-i kerîmesini sabaha kadar okumuşlardı. Rükûdayken de, secdedeyken de bu âyeti okuyorlardı… (Ahmed, V, 149)
Hazret-i Âişe -radıyallahu anhüma- vâlidemiz, Peygamber Efendimiz’i neşeli gördüğü bir gün:
“–Ey Allâh’ın Rasûlü, benim için Allâh’a duâ ediver!” demişti. Rasûlullah -sallâllahu aleyhi ve sellem-:
“Allâh’ım, Âişe’nin geçmiş, gelecek, gizli ve açık bütün günahlarını mağfiret eyle!” diye duâ ettiler.
Hazret-i Âişe vâlidemiz bu duâ sebebiyle o kadar mesrûr oldu ki, sevincinden kendinden geçti. Allah Rasûlü -sallâllahu aleyhi ve sellem-:
“–Duâ etmem seni sevindirdi mi?” diye sordular. O da:
“–Sen’in duân beni neden sevindirmesin ki?” dedi.
Bunun üzerine Rasûlullah -sallâllahu aleyhi ve sellem-:
“–Vallâhi bu, benim ümmetim için her namazda yaptığım duâmdır.” buyurdular. (Heysemî, IX, 243; İbn-i Hibbân, Sahîh,XVI, 47/7111)
Bir yanıt bırakın